Jak sięgam pamięcią pierwszy raz o tym miejscu przeczytałem w 2007 roku. Opis dotarcia był zachęcający... Szukaj niewielkiego zagłębienia w ziemi, na skraju wąwozu, paręset metrów na południe od Ligoty Górnej. Pewnie pójdzie łatwo... Wtedy tak myślałem.
Życie szybko zweryfikowało mój optymizm. Udało się dopiero po dwóch latach, sześciu wyprawach, przemoczeniu paru par butów, niezliczonej liczby wbitych w ciało cierni, wyciąganiu samochodu z błota za pomocą ciągnika i wielu innych równie przyjemnych historii :D

Przez ten czas przekonaliśmy się o bzdurach zawartych w wielu mapach topograficznych. Nabyłem kilka publikacji i w końcu natrafiłem na artykuł w specjalistycznym czasopismie. Jeszcze tylko mała pomoc geodety w identyfikacji formatu zapisu współrzędnych i trafiliśmy do miejsca jak po sznurku...

Jedyna, jak dotąd, poznana w tej okolicy taka jaskinia, znajduje się po północnej stronie wierzchowiny triasowej, na wysokości 340 m n.p.m. Położona jest w pobliżu krawędzi wąwozu rozcinającego zbocze Grzbietu Chełma, na terenie pokrytym prześwietlonym, świerkowym lasem. Wejście mieści się w głębokim na 2,5 m obniżeniu terenu, powstałym po zniszczonej górnej partii sklepienia. Zamyka ono wylot niewielkiej, zawieszonej doliny, będącej odnogą wspomnianego wyżej wąwozu. W najniższej części zagłębienia, znajduje się otwór wejściowy o wymiarach 0,5 m x 0,5 m. Po jego przeciwległej stronie, w ścianie zagłębienia znajduje się niewielka pustka skalna, powstała prawdopodobnie w wyniku wietrzenia fizycznego. Jest to wnęka o pionowych, równoległych ścianach długości 3,0 m i szerokości 0,3 m.



Jaskinia ma postać szczeliny. Złożona jest z krótkiego korytarza wejściowego i długiej na ok. 12 m wąskiej komory. Nad otworem wejściowym widoczne są odspojone i poprzemieszczane bloczki skalne, powstałe zapewne z zawalenia się stropu pierwotnej komory lub korytarza. Tuż za wejściem korytarz raptownie obniża się i kończy przewieszonym progiem skalnym w odległości 1 m od wylotu. Dno komory znajduje się 1,5 m poniżej progu skalnego. Przy wejściu komora ma szerokość 0,8 m, posuwając się w głąb zwęża się, osiągając przy końcu szerokość ok. 0,2 m. Dno jest suche, skaliste, prawie płaskie, w środkowej najniższej części pokryte gruzem wapiennym. Ściany komory są mocno zwietrzałe, jednak bez wyraźnych śladów rozmycia. Komora zwęża się ku górze, przez co w przekroju przybiera kształt odwróconego klina. Jej wysokość wynosi ok. 4 m. Strop ma mocno spękany, a odspojone fragmenty skal stwarzają niebezpieczeństwo oberwania się. Najniższa część jaskini to głęboka na 3,5 m studnia krasowa, znajdująca się pod progiem wejściowym. W przekroju zbliżona jest do koła o średnicy ok. 0,4 m. Ściany ma nierówne, pokryte deluwium lessowym. ¹

Osobiście jaskinii nie spenetrowaliśmy (brak sprzętu), ale zrobili to koledzy wspinacze - galeria z wyprawy.

[¹] fragment opracowaniania Piotra Body z periodyku Chrońmy Przyrodę 1996 z.6 s.102-105